Teken van boven

Er zijn momenten dat de dood zo levenloos nog niet lijkt. Dat verdriet van het ene op het andere moment door verwondering onderbroken wordt. Dat een afscheid niet als een einde voelt… Afgelopen mei begeleidde ik op Westgaarde de uitvaart van een mevrouw. Haar man en de kinderen hebben op een  liefdevolle manier afscheid van haar genomen. In verband met ernstige geestelijke achteruitgang, was meneer niet aanwezig bij de uitvaart van zijn vrouw, maar er was een prachtige plek voor haar uitgezocht op de begraafplaats, waar zij haar in een serene sfeer hebben begraven. Enkele maanden later is meneer overleden en de familie heeft mij weer gevraagd om de uitvaart te begeleiden. Op de dag van de uitvaart doen de kinderen graag alles zelf. Zij dragen zelf hun vader de kerk in, zetten hem bij het Maria altaar neer en ontvangen zelf hun gasten in de kerk. Aan het begin van de dienst, komt de pastoor naar achteren. De pastoor was ook bij de uitvaart van mevrouw en hij ontvangt meneer op een bijzondere wijze. Niet alleen met een zegening maar ook met enkele persoonlijke woorden. Dat geeft meteen al een fijne sfeer. De kinderen begeleiden hun vader de kerk in en hebben een mooie dienst met aan het eind de absoute, het laatste eerbetoon met wijwater en wierook. En dan…

Op het moment dat de pastoor met de absoute begint, komt een heel grote vlinder van achter uit de kerk vliegen. Hij vliegt over de mensen heen en landt… op het bloemstuk dat op de kist ligt! In de tijd dat de pastoor bezig is, blijft de vlinder gewoon zitten. Hij fladdert nog even boven de kist rond en gaat wederom op het bloemstuk zitten. Op het moment dat de pastoor klaar is met zijn zegening, vliegt de vlinder op van het bloemstuk en neemt plaats op een beeld van een engel. De pastoor, kinderen en ik kijken elkaar aan en hebben ieder zo onze eigen gedachten. Eén dochter, die zelf ernstig ziek is, denkt dat het een teken voor haar is, de andere kinderen denken dat het moeder is die nog even langskomt en de pastoor geeft juist aandacht aan de geest van meneer. We gaan op weg naar de begraafplaats. Het is dezelfde serene omgeving als maanden eerder, bij de uitvaart van mevrouw. Het is hetzelfde weer als toen. Het zijn dezelfde mensen die aanwezig zijn. Alles valt zo mooi samen. Zoiets valt gewoon niet te regisseren. Riemond Schripsema