Sterven of doodgaan?

Mariëlle (48) belde mij op. “Hi Alexander, kun je eens langskomen? Het gaat niet goed met Mark”. Jeetje dacht ik. Uitvaarten van bekenden van mijn generatie komen steeds vaker voor. Ik kwam binnen en zag Mark (54) liggen op een ziekenhuisbed in de woonkamer. We raakten in gesprek. “Alexander, ik wil niet doodgaan”. Nee zei ik, dat wil niemand. Mark ging verder. “Dat bedoel ik niet. Ik ga hoe dan ook dood. Ik wil alleen niet doodgaan, maar sterven”.

Mijn hersenen draaiden even in de rondte. Hoorde ik dat nou goed? Zou daar een keuze in zijn?

“Je weet het. Alles wat ik doe is over de top. Mijn huis, mijn inrichting en helaas ook wel eens mijn outfit. Ik wil dus niet doodgaan, maar sterven. Dat melancholische, dramatische. Het moet groots en meeslepend zijn. Een afscheid waar ik zelf bij ben. Met dramatische muziek en al mijn vrienden. De dagen erna zijn alleen met mijn familie. Nog een keer naar dat mooie hotel met Mariëlle. Nu kan dat nog. Ik neem langzaam, maar intens afscheid. En jij gaat dat voor mij regelen”.

Ik heb veel meegemaakt, maar dat iemand dit op deze wijze wil vormgeven was voor mij nieuw. Tuurlijk kan dat. We gaan het gewoon doen,  zei ik.

Mark stierf een halfjaar later. Een groots afscheid met hapjes, drankjes en een DJ. Een midweek met vrienden op een bijzondere locatie. Dagen van afscheid voor zijn naaste familie. Ik zag innige banden met vrienden en familie, maar het was soms ook heftig voor bekenden die niet wisten hoe ze hier nu mee om moesten gaan. Na de crematie reed ik naar huis. Een bekende zin schoot door mijn hoofd. Sterven doe je niet ineens, maar af en toe en beetje…

Nu pas begrijp ik deze zin.

Alexander van der Pijl