Rauwadvertentie

Ha, denkt u vast. Dat woord is verkeerd geschreven. Toch niet. En dat zal ik u uitleggen. Vanmorgen stond een bericht in De Telegraaf: Jean-Jacques van Belle leeft nog. De oprichter van Holland Herald, het ’in-flight magazine’ van KLM, blijkt in december zelf zijn overlijdensadvertentie te hebben laten zetten in enkele kranten. Hij wilde ‘eigen regie’ over het einde van zijn leven en nam daarom pillen in waarvan hij dacht dat ze dodelijk waren. “Maar ik werd gewoon weer wakker.”

Dit voorval is werkelijk ongelooflijk. Sinds 1911 verzorgen wij al rouwadvertenties voor onze opdrachtgevers. Van de plaatselijke bladen tot regionaal en nationaal. Ook internationaal. We hebben zelfs eens een advertentie geplaatst in de New York Post. Het is een uiterst delicate kwestie. Er mag geen foutje in de tekst staan, omdat de berichtgeving zeer gevoelig ligt en door veel mensen wordt gelezen.

In de vorige eeuw gingen we zelf naar de kranten toe om de teksten te brengen. Het Parool en De Telegraaf in Amsterdam, NRC en AD in Rotterdam. Daarna spelden wij de tekst voor de rouwkaart door de telefoon, totdat de fax zijn intrede deed. Nu maken wij de tekst zelf op, die vervolgens rechtstreeks in de krant wordt geplaatst. Wíj zijn dan verantwoordelijk voor de inhoud, niet de krant.

Een enkele keer plaatsten families destijds zelf rouwadvertenties. Wij werden dan door de krant gebeld met de vraag of de persoon in kwestie daadwerkelijk was overleden. Heel mooi, want stel dat de buurman waarmee u in onmin leeft, uw rouwadvertentie in de krant zet?

Vandaag de dag kan men gewoon zelf via internet een advertentie bij de krant aanleveren. Is dat een verbetering? Het kan u weleens rauw op uw dak vallen.

Alexander van der Pijl