Met de autoambulance

Daar reed ik dan op de A44, toen mijn auto een signaal gaf. Een luide piep was te horen en op het dashboard verscheen een lichtje. De druk in een van de banden nam af. Dit zou moeten duiden op een lekke band, dat had ik vaker meegemaakt en dat bleek destijds loos alarm. Bij de eerste bocht bij de afslag naar Hoofddorp – ik was op weg naar mijn werk – voelde ik dat het mis was. Geen loos alarm. Dit keer had ik wel degelijk een lekke band. En dan ook nog op zo’n drukke doorgaande weg. Ik belde met de garage en hulp was onderweg. In de verte zag ik zwaailichten opdoemen en even later stond er een heuse autoambulance voor mijn neus. [caption id="attachment_8703" align="alignnone" width="700"] Autoambulance als uitvaartvervoer, een mooi persoonlijk laatste afscheid[/caption] “Zo meneer? Een lekke band?” Ja, dat klopte dus. De auto werd voorbereid en ging via de verlaagde laadklep achter op de truck. “Wat doe je voor werk?” vroeg de chauffeur. Ik vertelde dat ik een aantal uitvaartbedrijven in de regio had en dat ik onderweg was naar het hoofdkantoor. “Jij kunt beter mij ophalen, dan ik jou”, zei ik lachend toen ik de auto instapte. Toen de jongeman ook plaatsnam zei hij: “Nou, jullie hebben vorig jaar mijn vader opgehaald. Hij was aan een hartaanval overleden.” Ik schrok ervan. “Jee sorry, dat realiseerde ik mij niet toen ik die opmerking maakte!” “Geen zorgen hoor,” zei de bestuurder, “ik kan er nu goed over praten. Mijn vader werkte in ditzelfde bedrijf. We spraken nooit over de dood, maar wel over jullie overbrengauto’s. We vonden de kleur en uitvoering zo mooi. Veel beter dan wat je weleens vaker ziet. Ik realiseerde mij toen alleen niet dat mijn vader zelf in zo’n auto terecht zou komen. Op de dag van de uitvaart werd de kist vervoerd met een autoambulance. Ik mis mijn vader nog iedere dag.” We reden naar de garage en er viel een stilte in de cabine. Alexander van der Pijl

(De foto van de autoambulance ontvingen wij van Tim Vis, de chauffeur uit bovenstaande anekdote.)