Kleding maakt de man

Inmiddels loop ik al heel wat jaren mee in de uitvaartbranche. Vroeger vond men dat saai, maar tegenwoordig is veel mogelijk en bijna niets meer vanzelfsprekend of zoals het al jaren gedaan wordt. In de negentiger jaren maakte ik mijn entree in de branche. Werken bij het bedrijf van mijn vader en dan met name in de avond- en nachtdiensten. Ik regelde het ophalen en verzorgen van overledenen. De familie zocht de kleding voor hun dierbare uit en gaf deze aan ons mee. Wij zorgden er vervolgens voor dat de kleding netjes kwam te zitten, zodat iedereen respectvol afscheid kon nemen.

Maar wist je dat wij destijds met name nachtkleding meekregen? Na de verzorging kreeg bijna iedereen een nachtjapon of pyjama aan. Het ging in die tijd nog weleens door mijn hoofd dat het toch wel heel apart was, dat je bij het afscheid nemen van een familielid, vriend of kennis, hem/haar opeens in nachtkleding zag. Overdag liep ik zelf altijd in driedelig zwart kostuum. In het begin is dat een beetje wennen als je 19 bent, maar na een paar weken wist ik niet beter. Voor de uitvaart trokken wij onze jacquet aan, een zogenaamde billentikker met grijs gestreepte pantalon en voorzien van een hoge hoed. Het ging niet alleen om de kleur van de kleding, maar ook om de uitstraling. Het publiek zag duidelijk wie de uitvaartverzorger was en leiding had over het geheel. Inmiddels is veel veranderd. Zo is onze basiskleding nu blauw en vragen nabestaanden dikwijls om ons voor de uitvaart niet om te kleden naar zwart. Wat zou ú kiezen? Blauw, zwart, casual? En heeft u dat vastgelegd, zodat uw nabestaanden hier ook van op de hoogte zijn? Alexander van der Pijl