Heel ver weg en toch dichtbij

Oma Leen (101) was overleden ten gevolge van corona. Na haar hele leven zelfstandig gewoond te hebben, was ze plotseling gevallen. Na opname in het ziekenhuis kreeg zij corona bovendien en enkele weken later overleed zij. Gelukkig konden haar dochters nog afscheid nemen. Weliswaar in witte overalls met maskers, maar zo konden zij haar tenminste nog even vasthouden.

Jaren geleden hadden wij de uitvaart van Leen al voorbereid, maar vanwege de coronamaatregelen moesten we nu toch wat zaken aanpassen. De (klein- en achterklein)kinderen uit Amerika en Canada konden bijvoorbeeld niet komen en slechts een klein deel van haar grote familie mocht fysiek bij het afscheid aanwezig zijn.

(foto ter illustratie)

De dag van de uitvaart was daar en de sprekers kwamen om beurten naar voren. Herinneringen werden opgehaald en de familieleden in Amerika en Canada konden via een livestream toch de afscheidsdienst bijwonen.
Ik keek de aula in. Om de 1,5 meter een stoel. Rondom de kist van Leen lagen bloemen van iedereen. Wat zou het hier vol gestaan hebben als alle familieleden er wél bij hadden mogen zijn.
Na de laatste spreker kwamen de dragers binnen. We stelden ons op om Leen naar haar laatste rustplaats te begeleiden en tijdens ‘We'll meet again’ liepen we naar buiten.

Ineens kreeg ik een idee. Ik draaide mij om en vroeg aan de familieleden of ze nog één keer achterom wilden kijken, naar de camera. We zwaaiden naar de familie in Amerika en Canada en spontaan riepen de familieleden nog wat lieve woorden.

Heel ver weg, maar toch zo dichtbij.

Alexander van der Pijl