Hart van hout

Door de ogen van een uitvaartleider...
Mira. Mira ligt naast mij. Op de passagiersstoel, in een Hart van hout. Letterlijk in een hart. Gemaakt van hout.

Ik ben op weg naar haar huis. Een huis dat zij alleen heeft mogen ervaren vanuit de buik van haar moeder. In mijn hoofd bedenk ik dat zij door de autogordel wordt 'omarmd' in plaats van vastgezet. Op deze manier breng ik haar veilig thuis. Een cd met kinderliedjes heb ik opgezet. Waarom? Geen idee. Of eigenlijk wel… Ik trok vanmorgen thuis een lade open, op zoek naar een oplader, en plots lag deze cd daar. Al ruim 15 jaar heb ik hem niet nodig gehad. Nu blijkbaar wel.

Bij het woonhuis aangekomen, parkeer ik mijn auto en haal ik bewust adem. Even één tel tot bezinning komen voor ik Mira het huis binnen zal dragen. Daar waar haar ouders zijn, haar zusje, de opa’s en oma’s, ooms en tantes, neven en nichten. Die ene tel is een halve geworden. Mira’s vader staat namelijk al naast mijn auto. Als een echte beschermer neemt hij het Hart van hout in zijn armen.

In het woonhuis branden kaarsjes en verder is het stil. Tenminste, ik zie de mensen wel huilen. Ze maken geluiden en bewegingen die hartverscheurend zijn. Maar ik hoor een sereen zoemende stilte in mijn hoofd. De live beelden hebben een voor mij aangepast geluid gekregen. Mira is nu thuis. En na een innige omhelzing met de ouders, waarbij ik aangeef dat ik op een bepaald moment helaas moet terugkomen, verlaat ik het woonhuis. Ze zijn samen. Even. Heel even nog.

Ondertussen ga ik naar de Oosterbegraafplaats. Alles wordt nog een keer nagelopen en afgestemd met de medewerkers van het uitvaartcentrum en de begraafplaats. De beheerder loopt met mij mee naar het gemaakte grafje op de Kindervlinder. Ook hij denkt aan alle details. “Ik haal zo toch nog even een bladblazer over de paden”, zegt hij terwijl de wind opsteekt. Ik moet hier een beetje om grimassen. Omdat ik het snap. Wat je kunt doen voor deze ouders, ook al heeft het geen effect of hebben ze er geen notie van, dat doe je. Simpel.

Ik ga terug naar het woonhuis. Nu samen met de chauffeur van de rouwwagen. Mira in het Hart van hout zal straks naar de Oosterbegraafplaats gebracht worden. Het kleine grootse hart tussen een zee van bloemen. De familie is er klaar voor. Nee, natuurlijk zijn ze er niet klaar voor. Het is alleen niet anders. En dat weten ze. Het maakt het enigszins behapbaar, hebben de ouders gezegd, dat ik enige richting aangeef. Met rust en aandacht. Met een rechte rug, begripvolle ogen en een mensenhart. Papa, de beschermer, draagt hun Mira naar de wagen. Mama en papa sluiten de deur.

In het uitvaartcentrum gaat het Hart van hout, dat zorgvuldig op een dekentje met geborduurde vlinders wordt geplaatst, open. Een perfect klein mensje lijkt te slapen. Alleen is dat niet zo. Mira vond in rust een stille dood voor zij ter wereld kwam.

Een foto pronkt op het scherm. Het is een zwart-wit foto van papa met zijn dochter. De foto wordt afgewisseld met de meest prachtige zwart-wit foto’s van Mira met haar moeder. Mira met haar zusje. Mira met haar familie. Bloemen en vier ballonnen omringen het geheel.
Na een blik van ‘het-moment-is-daar’ naar de ouders en familie, waarbij Mira’s zusje haar zusje een kusje geeft, loop ik naar de ontvanghal. De muziek begint te spelen: I will always love you.

“Beste mensen,
Het moment voor u is daar om Mira te ontmoeten. Geborgen in een Hart van hout.”

Natascha Honigh-Madrid

(Blog is geplaatst met toestemming van nabestaanden)

Foto Hart van hout: Juliantien Schipper