Een stille uitvaart

In de maanden van de eerste COVID-19 periode gingen wij regelmatig naar verzorgingshuizen. Op dat moment mocht daar niemand op bezoek en de situatie voor bewoners was schrijnend. Er waren geen activiteiten voor bewoners en zelfs familie mocht hun geliefden niet komen bezoeken. Wij huurden een draaiorgel en lieten het orgel buiten spelen, vaak voor de hoofdingang. Zo kon iedereen achter de ramen (geraniums) ons zien en horen. Het was erg aandoenlijk. Ouderen fleurden op, zwaaiden naar ons en wij draaiden de bekende meezingers van Aan de Amsterdamse grachten tot en met de Nico Haak medley.

Na de lockdowns bedachten wij dat we dit wilden blijven doen. Draaiorgelklanken roepen een bepaalde herinnering op en de meeste mensen genieten van deze melancholische muziek. Het inhuren van het draaiorgel werd behoorlijk kostbaar, dus besloten wij om er zelf een te kopen. “Maar jullie zijn toch van de uitvaart”, wordt er vaak gezegd.

Ja dat klopt, maar vandaag maken wij er een feestje van, is dan steevast onze opmerking.

Afgelopen week gingen wij naar een verzorgingshuis. We zouden tussen 14.00 en 16.00 uur draaien. Dat was al enkele weken geleden afgesproken. In de week voordat we kwamen draaien, overleed er een bewoonster en de uitvaart vond plaats op de dag dat wij kwamen met het draaiorgel.

Om 14.15 uur zou de rouwstoet uit het verzorgingshuis vertrekken. De dame zou in stilte (kleine kring) begraven worden. Mijn collega vertelde de familie over het orgel. We zouden het orgel stilzetten op het moment dat de rouwstoet zou vertrekken. “Nou doe maar niet. Moeder vond dit prachtig. Hebben jullie Dancing Queen van Abba?”, vroeg de familie.

De stoet vertrok om 14.15 uur en Dancing Queen schalde uit het orgel. Op het gezicht van de oudste zoon stond een glimlach. Ik werd op mijn schouder getikt door de conciërge van het huis. “Stop het orgel. Er is een uitvaart. Dit kun je niet maken”. Nou mijnheer, ik draai dit nummer op verzoek van de familie.

Een uitvaart in stilte…

Alexander van der Pijl