De wasstraat

John werkte al meer dan 10 jaar in het plaatselijke tankstation. Hij was voor velen een vertrouwd gezicht. Niet alleen voor de klanten die kwamen tanken en autowassen, maar ook voor de jeugd van nabij gelegen scholen, die tijdens de pauze de voorraad snoep en sigaretten kwam plunderen. ‘Niet meer dan drie scholieren tegelijk’, stond uitnodigend op de automatische toegangsdeur. Als John een weekendje weg was of een weekje op vakantie, dan hadden de vaste klanten dat al gauw in de gaten. Een vervanger of collega werd door menigeen met argusogen bekeken of in de maling genomen. Maar de afgelopen tijd was John vaker afwezig. Hij tobde met zijn gezondheid en een aantal maanden later overleed hij. Toen ik samen met Fien - de vrouw van John - aan tafel zat, gaf zij aan dat ze met de rouwstoet nog even langs het tankstation wilde rijden. “Maar let je wel op,” zei Fien, “dat je op het terrein niet per ongeluk door de wasstraat rijdt!?” Ondanks het aanwezige verdriet, moesten we hier met z’n allen hartelijk om lachen.

De ochtend van de uitvaart vertrokken we eerst vanaf het woonhuis richting het tankstation. Voor de oprit van de wasstraat liet ik de auto stoppen, stapte uit en keek over mijn linkerschouder naar de volgauto. Fien keek mij strak aan. Ik knikte even en liep voor de auto uit. Het personeel stond voor het tankstation, de vlaggen hingen halfstok en zelfs de scholieren stonden netjes naast elkaar opgesteld. Kippenvel. Bij de kerk aangekomen, opende ik de deur van de volgauto. Fien keek mij geëmotioneerd aan. “Prachtig!” zei ze. “En je kon het niet laten hè, om voor de wasstraat uit te stappen!” En zo was het ook. Met een lach en een traan namen we afscheid van John. Alexander van der Pijl