Samen op pad

Joost belde midden in de nacht. "Mijn moeder is overleden," gaf hij aan. "Thuis, in haar vertrouwde omgeving. Ik wil graag dat zij thuis wordt opgebaard. Kan dat?"

Tijdens het bespreken van de uitvaart vertelde Joost dat zijn moeder alleen achterbleef na het overlijden van zijn vader. Zij vond het moeilijk om alleen te zijn en kon niet makkelijk zelfstandig eropuit. Daarom haalde Joost haar iedere zaterdag op. Ze maakten allerlei uitstapjes: naar musea, naar steden zoals Leiden of Haarlem, noem maar op. Ze genoot van de lokale markten en ze gingen samen lunchen.

Maar boven alles wilde zij het liefst naar het strand. Op de boulevard, op een bankje of een terras, en dan turen over zee. Samen een visje halen bij de haringkar.

We bespraken de uitvaart en uiteraard ook de rouwauto. Joost vroeg meteen: "Kunnen we niet via Zandvoort rijden? En dan nog een keer samen over de boulevard?" "Ja hoor," zei ik. "Wil jij anders zelf rijden?" vroeg ik Joost.

Op de dag van de uitvaart nam Joost plaats achter het stuur en ik ging naast hem zitten. "Nog een keer samen op pad, mama," zei hij. En zo was het ook.

Alexander van der Pijl