Een uitvaart in stilte?

Edwin (71) overleed tijdens zijn vakantie met Henriette (69). Henriette belde in paniek, wat moest zij doen? Zij waren net begonnen aan een mooie reis door Zuid-Europa. “We zijn nu in Marseille in het ziekenhuis en Edwin is overleden”, zei ze door de telefoon. “Waar moet ik beginnen? Onze camper staat nog in Sausset-les-Pins, hier ongeveer een uur vandaan”.

Wij verzorgden de repatriëring van Edwin en na een week was hij weer thuis in Nieuw-Vennep. Tevens hadden wij geregeld dat de camper weer naar Nederland zou komen. Henriette kwam met hetzelfde vliegtuig waarmee ook Edwin werd vervoerd. Het was een emotionele vlucht. Wat eens zo mooi begon, was abrupt geëindigd.

Samen regelden wij de uitvaart.  Het moest een uitvaart in stilte worden. Alleen voor ongeveer 35 genodigden. “Je kent toch wel van die veel te grote, oude mannen, die op Kreidler brommers toeren maken door de regio”? Jazeker, lachte ik,  geen idee waarom dit nu ineens naar voren kwam. “Nou, Edwin heeft er ook zo een”. Edwin was voorzitter van de historische brommerclub. “Als we vanuit ons woonhuis naar het crematorium rijden, dan zullen zij de rouwstoet begeleiden. We willen dan ook een extra rondje door het dorp rijden”. En zo ging het ook.

Op de dag van de uitvaart stond de straat vol met 33 te grote, oude mannen op brommers, gevolgd door de rouwauto. Henriette kwam naar buiten en schoot vol. Al die brommervrienden van de club. Wat een betrokkenheid. Het overviel haar. Ik ging naast haar staan en gaf een knikje naar de voorste brommerrijder. Ineens startten alle brommers. Een geweldig kabaal.

Ik keek Henriette aan. En vroeg: een uitvaart in stilte toch? Ze moest lachen en keek mij aan. “Ja, zo wil ik het”.

Alexander van der Pijl