Het dorp

Het dorp is een lied dat werd gezongen door Wim Sonneveld. Ik moest eraan denken, toen ik het gevoel kreeg dat ik onderdeel werd van een oude ansichtkaart. Het leek alsof de tijd had stilgestaan. Foto: ansichtkaartenbeurs.nl

De hartsvriendin van mijn oma († 1989) overleed afgelopen maand op 92-jarige leeftijd. Zij had al meer dan 20 jaar geleden haar wensen bij ons vastgelegd. Er werd een dienst in de Hervormde kerk gehouden en daarna gingen wij te voet naar de begraafplaats. Na afloop kwam iedereen samen in de plaatselijke kroeg, naast de kerk, in de Dorpsstraat. In het kerkje liggen veel voetstappen van onze voorouders. Mijn oma en haar vriendin waren daar destijds iedere zondag. In de consistoriekamer hangt een pentekening van de kerk. Het onderschrift: W. van der Pijl 1956 (mijn opa). Wat bijzonder, dat het daar al 62 jaar hangt. Tijdens de dienst stond ik achterin de kerk en sloeg ik de mensen en de voorganger gade. De voorganger in deze dienst was mijn vader. Hij heeft mij het uitvaartvak geleerd. Samen hebben wij veel begrafenissen en crematies verzorgd, maar nooit eerder was hij de voorganger. Hij vertelde tijdens de dienst anekdotes uit zijn jeugd en die van beide bevriende gezinnen. Ook vertelde hij hoe de vriendin van zijn moeder, die hij tante noemde, in moeilijke periodes altijd steun had aan haar geloof. Na de dienst liep ik tijdens het luiden van de kerkklokken de Dorpsstraat door, gevolgd door de kinderen, kleinkinderen, vrienden en dorpsgenoten, om tante naar haar laatste rustplaats te brengen. Rechts en links landerijen, molens en vergezichten. Tante was voor de bevriende gezinnen het laatste stukje naar het verleden. Wie vertelt voortaan over vroeger…?

Foto: Zoover.nl

Dit dorp, ik weet nog hoe het was, de boerenkind'ren in de klas, een kar die ratelt op de keien, het raadhuis met een pomp ervoor, een zandweg tussen koren door, het vee, de boerderijen.

Alexander van der Pijl