Het leven is een feestje!

Jacqueline (56) was al geruime tijd ziek. Ik had haar een keer ontmoet op een bijeenkomst. Ze kwam recht op me af. "Jij bent toch die uitvaartondernemer?" vroeg ze. "Ja, dat klopt," antwoordde ik, denkend dat ze misschien op zoek was naar werk. Maar niets was minder waar. "Ik ben hartstikke ziek," zei ze zonder omwegen. "Zou ik eens met je kunnen praten?" "Natuurlijk," zei ik.

Een paar dagen later bezocht ik haar thuis. Alles was keurig netjes. Jacqueline straalde structuur en controle uit. Dat bleek ook wel uit ons gesprek, dat ze zorgvuldig had voorbereid. "Je zult wel denken: wat een pietlut," lachte ze. "Maar ik heb zelf altijd een evenementenbureau gehad. Ik weet dat je niets aan het toeval moet overlaten." Ik knikte begrijpend.

"Het moet wel een feestje worden," vervolgde ze vastberaden. "Leuke, vlotte muziek en geen zwarte kleding. Iedereen moet er mooi uitzien." "Dan zetten we dat op de rouwkaart," stelde ik voor. "Rouwkaart?" riep ze vrolijk. "Het wordt gewoon een uitnodiging!"

Slechts twee weken na ons gesprek overleed Jacqueline. Op de dag van de uitvaart reden we met ons T1 Volkswagenbusje, een mand in plaats van een kist, en een zee van kleurrijke bloemen. In de aula lagen ballonnen in alle kleuren van de regenboog op de stoelen. Tijdens mijn toespraak vroeg ik iedereen om een ballon op te blazen. Uit de luidsprekers galmde "Celebrate good times, come on". Je zag de glimlach op de gezichten van de aanwezigen.

Vlak voordat we de aula verlieten, kwamen twee van haar kennissen naar voren voor een laatste toespraak. Plots klonken er een paar knallen en dwarrelde confetti als regen neer op de mensen. De belangstellenden liepen de aula uit met een lach en een traan. Een vrouw tikte me op de schouder. "Lachen, hè?" zei ze met een glimlach en vochtige ogen. "Zo was Jackie gewoon. Een feestnummer."

Jacqueline heeft ons laten zien dat afscheid nemen niet zwaar hoeft te zijn — als je het leven maar viert.

Alexander van der Pijl