Een bloemenzee

Als uitvaartverzorger mag je eigenlijk geen fouten maken. Je moet daarom de gehele uitvaart alert zijn. Het komt dan ook zeker voor, dat uitvaartverzorgers nachtmerries hebben over uitvaarten die misgaan of dat ze iets vergeten zijn. Mijn vader droomt daar nog steeds over, terwijl hij al 20 jaar geen uitvaart meer heeft gedaan.

En zo waren wij eens in het crematorium te gast. De dienst zou over een kwartier beginnen. De mand waarin de overledene lag opgebaard, stond al op de juiste plaats in de aula. We legden de bloemen neer die met de rouwauto meegekomen waren. De medewerkers van het crematorium kwamen vervolgens met nog twee bloemenrekken vol bloemen aan. Deze bloemen waren rechtstreeks bij het crematorium bezorgd.

“Zo, dat zijn veel bloemen” zei ik nog. We gaven alle bloemen een plek en nodigden vervolgens de opdrachtgever van de uitvaart uit, om te kijken of alles zo naar wens was. “Wauw, dat zijn veel bloemen” zei ze. Ineens voelde ik dat er iets niet klopte. En ja hoor, de medewerker van het crematorium kwam met een rood hoofd binnengerend. De bloemen die zij hadden afgegeven, waren van een andere crematie voor ons geweest. Ik kon wel door de grond zakken. Hoe zou de opdrachtgever hierop reageren?

De opdrachtgever, tevens dochter van de overledene, keek mij aan en glimlachte. “En nu?” vroeg ze. Ik gaf haar twee opties. We kunnen de bloemen snel weghalen of maar laten liggen. “Ik vind ze eigenlijk wel mooi. Laat de bloemen maar liggen” zei ze. Ik was opgelucht. Voor hetzelfde geld zou ze kwaad geworden zijn. En dat zou ik nog begrijpen ook.

Na de dienst nam de opdrachtgever als laatste afscheid van haar vader: “Mooi hè pap, zoveel bloemen.” Ze keek me aan en gaf een knipoog.

Alexander van der Pijl