De klok en de klepel

Ik was nog niet zo heel lang uitvaartverzorger, toen ik bij een bekende Rooms-Katholieke Kerk in Amsterdam een uitvaart mocht uitvoeren. Ik was wel erg jong, maar inmiddels ook al behoorlijk ervaren. Begonnen als drager bij Dunweg, had ik voordat ik uitvaartverzorger werd, namelijk al bijna alle kerken, begraafplaatsen en crematoria in de wijde omtrek gezien.

Door mijn christelijke opvoeding was ik ook van menig ritueel op de hoogte. Als jongentje had ik namelijk op een christelijke school gezeten en als mijn vader naar de kerk ging dan werden wij bij de zondagschool gedropt. Ik vond het toen lastig om de Bijbelverhalen, psalmen en gezangen twee keer in de week te moeten horen. Niet wetende dat dit later in mijn carrière uitstekend van pas zou komen.

Terug naar de Rooms-Katholieke Kerk in Amsterdam. De hele week werd ik al gebeld door de koster: “Weet u wel hoe het hier gaat in de kerk? Heeft u wel hulp mee? Weet u al wat het koor moet zingen? Heeft u een liturgie gemaakt? Wat gebeurt er in het parochiehuis? Koffie en cake?” Inmiddels werd ik er gek van. Maar het was ook een uitdaging om op alle vragen het juiste antwoord te kunnen geven en te laten zien dat ik over de nodige ervaring beschikte.

De dienst liep inmiddels ten einde en de koster zou samen met de pastor, gevolgd door de kist met dragers, naar de uitgang van de kerk gaan. Ik liep voorop en op het bordes van de kerk moest ik even de stoet ophouden zodat de koster de kerkklokken kon aanzetten.

Ik hoorde het mechanisme van de aandrijving van de kerkklokken al op gang komen toen de koster – bezweet en met rood hoofd - met de stok met onze lieve heer daarop aan kwam draven. Hij ging naast mij lopen en de stoet zette zich in beweging naar het graf. Hij gaf een knipoog. Zo’n welgemeende waarmee hij aangaf: alles onder controle.

Luid sloegen de klepels tegen de klok, het klonk geweldig.
Ik keek de koster aan en zei: “Volgens mij heeft u de bruidsklokken aangezet.”

Alexander van der Pijl