Nog even wandelen

Oma Leendertse was overleden en lag thuis opgebaard. Het grote ouderlijk huis stond aan een lommerrijke laan en was al jarenlang de thuisbasis van de familie. Hier werden verjaardagen en partijen gevierd. Zelfs de kleinkinderen namen regelmatig hun vriendjes mee naar oma om in de appelgaard, gelegen achter het huis, te spelen en te ravotten.

Oma lag opgebaard in de voorkamer. De kist was na het bezoek van de dag ervoor, gesloten door de kinderen en kleinkinderen. De voorkamer was eigenlijk de echte kamer van oma. Zij zat daar altijd te handwerken en breide de mooiste truien en sjaals voor haar kleinkinderen. Ook borduurde ze veel en het resultaat hiervan was door het gehele huis te bewonderen. En daar stonden we dan, met de hele familie in de woonkamer. Het moment van het definitieve afscheid kwam naderbij. Ik keek net op mijn klokje om te kijken of we al moesten vertrekken om naar de kerk te gaan, toen ik een hoop gestommel hoorde. Dat moest uit de voorkamer of de hal komen. Ik deed de woonkamerdeur open en liep snel de hal door.

Zes kleinkinderen stonden bij de voordeur. Tussen hen in de kist met oma erin. Ik wist niet wat ik zag. De voorste wielen van het karretje onder de kist balanceerde over de hardstenen drempel, terwijl de achterste wielen nog op de deurmat stonden. Het oudste kleinkind keek achterom en riep dat zij nog even wilden wandelen met oma. Ik riep meteen: “Wacht even!” ging terug naar de familie en nodigde hen uit. Samen liepen we vervolgens met oma naar de kerk. We lieten de rouwauto met een verbaasde chauffeur, achter bij het huis van oma. Tja, ik kon toch onmogelijk ‘nee’ zeggen, tegen het voorstel van de kleinkinderen. Alexander van der Pijl