Wat wil jij later worden…?

Opa Cor (76) was overleden. Naast zijn vrouw Nienke (74) liet hij twee dochters, een schoonzoon en vier kleinkinderen na. Cor lag thuis opgebaard en we kwamen hem ophalen met een rouwauto en twee volgauto’s. Ik kwam de woonkamer binnen. Het was er druk en het voelde gespannen aan. Logisch natuurlijk, als je de pater familias moet begraven en niet iedereen op de hoogte is van wat er allemaal gaat gebeuren. Na een goedkeurend knikje van Nienke, stelde ik mij voor aan de overige familieleden. Ik nam rustig de dag door volgens het programma dat ik eerder al via de mail verzonden had. Na mijn uitleg was het stil. Het leek erop dat iedereen besefte dat wij nu écht de begrafenis van opa Cor gingen meemaken. Een laatste afscheid. Kleinzoon Tom (6) stond naast mij. Zijn moeder had mij in die week al verteld dat hij het oogappeltje van opa was.

Tom bekeek mij van top tot teen. Hij vroeg wat voor jas ik aan had. Die vond hij erg mooi. Maar vooral ging zijn aandacht naar mijn zwarte hoed. Ik vroeg of Tom mij wilde assisteren en dat deed hij. Een stukje voor de auto lopen, samen de kist in de auto doen. Hij was zo ijverig, dat ik hem er op de begraafplaats echt even van bewust moest maken dat dit het laatste afscheid van opa was. Hij knikte van ‘ja’ en zette de hoge, zwarte hoed af, die hij even daarvoor van mij geleend had. Na de begrafenis zei ik iedereen gedag. Ik ging door mijn knieën, keek Tom recht in de ogen en bedankte hem voor alle hulp. “Graag gedaan”, zei Tom. Weemoedig keek hij naar de zwarte, glanzende hoed en zei: “Later word ik ook goochelaar.” Alexander van der Pijl